Personal Space

Bij het ontwerpen van een ruimte speelt de opname van persoonlijke ruimte een belangrijke rol. Dit wordt formeel ook wel de vrije ruimte ten behoeve van intermenselijke contacten genoemd. Ruimten worden namelijk vaak niet door slechts een persoon gebruikt. Afhankelijk van het type relatie dat de gebruiker heeft met de andere gebruikers van die ruimte wordt er contact gemaakt met anderen zoals aanraken, praten en oogcontact. De onderlinge afstanden tussen deze personen maakt of dit als plezierig, noodzakelijk ervaren wordt.

De wetenschapper Edward T. Hall introduceerde in 1966 het begrip persoonlijke ruimte. Hij deed wetenschappelijk onderzoek naar de reacties en ervaringen van mensen op elkaar bij verschillende afstanden ten opzichte van elkaar. Deze studie wordt ook wel proxemics genoemd. Hall maakt een onderverdeling in de noodzakelijke en gewenste onderlinge afstanden tussen mensen in ruimten en ging hierbij uit van 4 type contacten tussen mensen, namelijk intiem, persoonlijk, sociaal en openbaar. Bij iedere categorie gaf hij op basis van zijn onderzoek referentie afstanden. 

1. Intieme afstand voor omhelzen, aanraken of fluisteren: Sluiten fase: minder dan 15 cm; Verre fase – 15-46 cm.
2. Persoonlijke afstand voor interactie tussen partners, familieleden, goede vrienden of kennissen: Sluitende fase 46-76 cm.; Verre fase – 76 – 120 cm.
3. Sociale afstand voor de interactie tussen bekenden: Sluitende fase 1,2 tot 2,1 meter;  Verre fase 2,1-3,7 meter.
4. Openbare afstand gebruikt voor spreken in het openbaar: Sluitende fase 3,7 tot 7,6 meter; Verre fase 7,6 meter of meer.
5.  

Rekening houden met bovengenoemde aspecten geeft niet per definitie voor iedereen het beste resultaat. De aspecten zijn namelijk subjectief en iedereen is anders.